La ermita de la Virgen del Rocío is gevestigd in een dorpje binnen de gemeente Almonte, in de provincie Huelva, aan de rand van de Marismas del Guadalquivir, in een gebied dat "la Madre" wordt genoemd, en omgeven door het Nationale Park Doñana. Deze locatie maakt de ermita tot een unieke en spirituele bestemming voor pelgrims en bezoekers.

Aldea del Rocío

Sinds de jaren zeventig heeft El Rocío, dat oorspronkelijk een verlaten plaats was, zich snel ontwikkeld tot een volwaardig dorp met in 1990 al 1.750 woningen. De meeste huizen zijn ontworpen om groepen van 20 tot 40 personen te herbergen. Zij hebben vaak een stallen voor paarden achterin. De straten zijn breed en vaak onverhard, wat het dorp een unieke en authentieke sfeer geeft. De architectuur, met zijn typische overkappingen en de omgeving met wilde paarden en rijk vogelleven, maakt El Rocío tot een unieke locatie. Het dorp is specifiek ontworpen om de jaarlijkse romería van Pentecostés te kunnen huisvesten. Hier komen duizenden pelgrims en toeristen samen om te vieren en te genieten van de feestelijkheden.

Architectuur en geschiedenis van de ermita

Het huidige gebouw van de ermita is een groot wit gebouw dat de essentie van de traditionele boerderijen van Andalusië, de cortijos, weerspiegelt. De architectonische stijl van de ermita kan worden beschreven als neo-barroco popular andaluz of barok-sevilliaans met een landelijk karakter. De eerste steen van de huidige ermita werd gelegd in 1964 door de eerste bisschop van Huelva, Mons. Cantero Cuadrado. De ermita werd ingewijd op 12 april 1969 door de bisschop van Huelva, Mons. García Lahiguera. De heilige beeld van de Maagd werd de volgende dag in de ermita geplaatst, afkomstig van een tijdelijke kapel die aan de noordkant van het terrein was opgericht.

Indeling en interieur van de ermita

De ermita bestaat uit twee verschillende gebouwen: het heiligdom zelf en de verschillende vertrekken van de broederschap. Deze omvatten kantooruimtes, een winkel voor souvenir, een appartement voor de santero, vertrekken voor de broeders die de romería bijwonen, en kamers voor de bisschop en priesters. Het heiligdom is liturgisch georiënteerd, dat wil zeggen, het is gericht van west naar oost. Het grenst aan de zuidzijde aan de Marismas del Guadalquivir, waar de waters van de beek La Rocina uitmonden, vanwaar de heilige beeld zijn oorspronkelijke naam ontleent.

Het interieur van de ermita is ruim en imposant. Het is een kerk met drie beuken, met een basilicale plattegrond en een kruising. Het heeft een rechthoekig koor naar buiten, maar met een rond presbyterium. De centrale beuk van de kerk is bedekt met een tongewelf, waarin vier oculi zijn geopend, elk gesloten met glas-in-loodramen. Deze oculi corresponderen met de boogtrant van de zijbeuken, gescheiden door fictieve spitsbogen. Deze zijn gemarkeerd met stucwerk, die steunen op monumentale pilaren met een gestreept fuste en een corinthisch kapiteel. De basissen van deze pilaren zijn van rood marmer, die ook het interieur van de kerk omlijsten.