Het Castillo de Zalia, gelegen in de regio La Axarquía, heeft een rijke geschiedenis die teruggaat tot de 12e eeuw. In die tijd diende het als het leiderscentrum voor omliggende boerderijen en als het belangrijkste verdedigingsbolwerk van de regio. Echter, in 1485 werd het veroverd door Castiliaanse troepen, en ondanks plannen voor herontwikkeling, lijken deze nooit te zijn uitgevoerd.

Net als veel andere hooggelegen gebieden in de provincie, speelde de geografisch strategische locatie van het kasteel een cruciale rol tijdens de opstand van Umar Ibn Hafsun tegen het Emiraat van Córdoba. Het bevindt zich tussen de kust en de hoogvlaktes in Granada, aan de Alcaucín-rivier en de Boquete de Zafarraya-grot. De eerste gedocumenteerde verwijzing naar het kasteel dateert uit 909 tijdens de burgeroorlog. In 1985 werd het uitgeroepen tot Cultureel Erfgoed.

Dit kasteel is een van de oudste overblijfselen van fortificaties die de mensheid kent. Experts suggereren dat de oorspronkelijke constructie mogelijk door de Feniciërs is gebouwd en later is aangepast door andere beschavingen.

Wat zeker is, is dat het kasteel bezet was door de Arabieren en later door de christenen, die het gebruikten als een "gevangenis-bisschopszetel voor rusteloze Moorse bekeerlingen".

Volgens Diego Vázquez Otero geloven velen dat dit mogelijk de overblijfselen zijn van het oude Odyscia, het toneel van ongelooflijke avonturen van Odysseus, koning van Ithaca, tijdens een van zijn reizen door het gebied.

Het kasteel dankt zijn naam aan koningin Zalia, die volgens de legende dagelijks afdaalde naar de rivier om te baden.

Een christelijke legende verhaalt dat de bisschop van Málaga, Salia Patricio, naar het dorp kwam om zijn mensen te bekeren, maar dat hij niet in staat was zijn missie te voltooien. Het verhaal gaat dat als straf de grond openging en slangen tevoorschijn kwamen, die de inwoners van Salia overdag beten. Uiteindelijk werden de mensen gedwongen het dorp te ontvluchten, dat sindsdien verlaten is.