Puente Nuevo is geen brug die je even oversteekt. Deze 98 meter hoge kolos verbindt het oude en nieuwe Ronda en is gebouwd met stenen die recht uit de kloof van de Tajo komen. Een stevig staaltje werk, dat bovendien zorgt voor een ongeëvenaard uitzicht over de stad én de huizen die rakelings langs de afgrond zijn gebouwd.

Alsof dat nog niet indrukwekkend genoeg is, vind je in de brug zelf een interpretatiecentrum. Daar leer je alles over de techniek achter dit 18e-eeuwse bouwproject, maar ook over de geologie, natuur en geschiedenis van de regio.

De Arabische baden van Ronda behoren tot de best bewaarde van Spanje. Strategisch geplaatst bij de Arroyo de las Culebras – handig voor de watervoorziening – en met een slim noriasysteem voor watertransport, zat de techniek hier al goed in elkaar. Je wandelt door drie ruimtes: koud, lauw en warm. Met gewelfde plafonds vol stervormige openingen is zelfs het plafond een bezienswaardigheid.

Hoewel deze baden lang verborgen lagen onder modder en geloofsovertuiging, zijn ze sinds 1935 weer zichtbaar dankzij opgravingen. Zelfs de calderas en delen van het oorspronkelijke watersysteem zijn nog intact.

In Ronda begon het moderne stierenvechten zoals we dat nu kennen. Wat ooit begon als paardrijoefeningen onder Felipe II groeide uit tot serieuze duels tussen mens en stier. De beroemde Romero-familie – met Pedro Romero als topattractie – gaf het stierenvechten flair en klasse. Meer dan 5.000 stieren later had Pedro nog steeds geen schrammetje. Dat noemen we stijlvol risico nemen.

Het Mondragón Paleis is geen gebouw dat je zomaar voorbijloopt. Hier huist het Museo Municipal de Ronda, waar je door eeuwen geschiedenis bladert. Van Romeinse vondsten tot islamitische invloeden, alles komt voorbij. De legende wil dat een Marokkaanse prins hier ooit woonde. Of dat waar is? Geen idee. Wel zeker: de mix van architectuurstijlen en het uitzicht op de vallei zijn indrukwekkend.

Ronda had haar verdedigingswerkjes goed voor elkaar. Van de robuuste Puerta de Almocábar tot de dubbele muren van de Cijara: deze stad liet zich niet zomaar innemen. De Arco del Cristo – ook wel Puerta de los Molinos genoemd – gaf toegang tot de Arabische medina. Aan de westkant zie je nog restanten van de muren van de Albacara en de Puerta del Viento. Deze muren vertellen een verhaal van strijd, strategie en stevig metselwerk.

Wandelschoenen aan en gaan. Deze route begint bij het sportcentrum van Ronda en slingert via een onverharde weg richting de Puerto de Bilbao. Onderweg zie je van alles: moerbeibomen, telefoonantennes, bergen met namen als Carramolo del Queso en de Tajo de Pompeyo. Niet zomaar een wandeling dus, maar een route vol uitzichtpunten en herkenbare toppen.

De Fuente de los Ocho Caños staat al eeuwen op dezelfde plek in Calle Real. De acht kranen voorzagen de inwoners van water, terwijl een apart deel voor dorstige dieren was. Het geheel stamt uit de tijd van Felipe V en werkte gewoon praktisch – met een vleugje decoratie.

Tot op de dag van vandaag heeft de fontein haar functie behouden. Niet als waterbron, maar als herinnering aan hoe belangrijk simpele dingen kunnen zijn.

Een villa op een klif met uitzicht over de Tajo. Klinkt als een droomplek? Dat is het ook. Deze modernistische woning uit de vroege 20e eeuw werd ooit door een lokale familie geschonken aan de Salesianen. Binnen vind je keramiek, tapijten en houten meubels die stuk voor stuk iets vertellen over Ronda en haar bewoners. Buiten? Een tuin die voelt als een balkon boven de Serranía de Ronda.

Deze kerk uit 1585 is vooral bekend vanwege een opvallend relikwie: de onvergane hand van Santa Teresa de Jesús, gehuld in zilver en edelstenen. Verder zie je schilderijen van onder andere Fray Agustín Leonardo, en een indrukwekkend altaarstuk. De tuin en het gebouw zelf zijn rustpunten in een stad vol verhalen.

De Puerta de Almocábar was ooit de belangrijkste toegangspoort tot Ronda. Drie poorten op een rij en twee torens aan de zijkant vormden de hoofdingang. Hier kwamen op 20 mei 1485 de Castiliaanse troepen de stad binnen. Daarmee was het gedaan met de Arabische heerschappij. De poort is vernoemd naar de nabijgelegen begraafplaats – praktisch én poëtisch tegelijk.

Voordat er een Puente Nuevo was, had Ronda al de Puente Viejo. Gebouwd over de rivier de Guadalevín, en later meerdere keren hersteld na overstromingen. Met z’n 10 meter brede boog en een hoogte van 31 meter boven de rivier is het allesbehalve een voetnoot in de geschiedenis van Ronda.

Dit kleine balkon heeft een grote naam. Wie erop stapt, roept spontaan "¡Coño, qué alto!" – vandaar de bijnaam. Vanaf hier zie je de provincie Málaga in volle glorie. Naast het balkon is een charmante pergola, vaak gebruikt als podium of rustplek. Perfect voor wie even wil uitblazen met uitzicht.