In de levendige pagina's van Benito Pérez Galdós' "Fortunata y Jacinta," dat zich afspeelt in het laatste deel van de 19e eeuw, vinden we een personage dat "de schoonheid en verscheidenheid van de waaiers (abanicos) in het huis bewondert." Hij staart naar de ingewikkelde figuren die erop zijn afgebeeld, "met gezichten rond en glad als rozenblaadjes (...), net zoals die huizen die aan alle kanten openstaan en die bomen die leken op basilicumstruiken... En te bedenken dat die bomen eigenlijk theestruiken waren (...)!" De fascinatie van Galdós voor deze objecten is niet toevallig. In de Spaanse samenleving van de 19e eeuw werden waaiers die bekend stonden als "waaiers met duizend gezichten" hoog gewaardeerd en symboliseerden ze luxe en extravagantie.